Onlangs verscheen het artikel “Mij vertellen ze echt alles!” in Libelle. Julie Mortier deelde voor Osteopathie Gent haar ervaringen.
Osteopaat Julie (40) behandelt huilbaby’s en spreekt vaak met moeders die er door zitten
In mijn praktijk behandel ik baby’s die om één of andere reden veel huilen. Als het kindje tijdens de behandeling stopt met huilen en zich ontspant, gebeurt het heel vaak dat de moeders beginnen te huilen. Omdat ze hun kind nog nooit zo rustig gezien hebben, omdat ze niet wisten dat het mogelijk was. Omdat ze moe zijn, omdat ze er door zitten, omdat ze droomden van een roze wolk en niet voorbereid waren op de gitzwarte waar ze op beland zijn. Terwijl ik hun baby behandel, luister ik. Moeders hebben niet veel aanmoediging nodig, zij zijn gewoon blij dat ze hun verhaal kunnen doen. Ik ben zelf moeder van drie kinderen, waarvan één een heel slechte slaper was. Ook ik heb het moeilijk gehad en ik weet dus waar ze zich bevinden. Als ik hen dan vertel over mijn eigen ervaringen zie ik hen glimlachen. Ze krijgen weer moed en voelen erkenning. Nee, het ligt niet aan hen. Jawel, ze zijn wel goeie moeders. En ja, het zal ooit beteren.”
De kwetsbare moeders
Omdat ik zelf ook moeder ben, komen de verhalen die ik hoor soms wel erg dicht. Het zal niet de eerste keer zijn dat ik tranen in mijn ogen krijg. Sommige dingen kun je gewoon niet zo gemakkelijk loslaten. Een vrouw die kanker krijgt na de geboorte, een prille moeder die verlaten wordt door haar man. Ik hoor zoveel verschillende verhalen van zoveel verschillende mensen. Ik kan eerlijk zeggen dat ik een betere mens ben geworden door mijn job. Ik heb leren luisteren, heb leren meeleven. En ik ben milder geworden. Mijn échte job is mensen fysiek behandelen. Baby’s, kinderen, volwassenen. Maar luisteren is minstens zo helend. De handgeschreven brief van een mama, waarin ze me vertelde hoe belangrijk de behandeling én ons gesprek was geweest, ga ik altijd bewaren. Ze voelde zich gehoord. Of de mama met haar kindje van tien jaar die ik in de stad tegenkwam. “Kijk, dat is de mevrouw die ervoor gezorgd heeft dat je een goeie slaper bent geworden.” Na al die jaren herkende ze mij nog. Dat doet deugd.
De openingszin van Julie: “Nadat ik alles heb gevraagd over de baby, kijk ik de mama in de ogen en vraag ik: en hoe gaat het met joù. Vaak is er niet meer nodig om de tranen in hun ogen te doen springen en hun verhaal te vertellen.
Wil je graag het volledige artikel lezen? Dat kan je hier downloaden: Libelle – Mij vertellen ze echt alles!
Enkele foto’s die ook bij het artikel horen:
Recente reacties